من و پسر

وای که چه عشقی میکنیم میخندی وقتی اون دندونای سفید و خوشگلتو می بینیم موقع خندیدنت

یا وقتی دستمو با دستای کوچولوت می گیری و با خودت می بری توی اتاقت و با اشاره از من می خوای کتابهاتو بهت بدم مخصوصاً یه کتاب که توش عکس قطار داره وای وای وای از این عکس به محض دیدنش یه ریز از من می خوای ببردمت بیرون و بریم سوار مترو بشیم چون فکر می کنی این عکس ، عکس همون قطاری که یه بار باهاش رفتیم مشهد

جوجوی مامان نمی دونم چرا بعضی وقتا انقدر لجبازی می کنی سعی می کنی که حتماً حرفت پیش بری حالا که کوچولوی و ما هم باید باهات مدارا کنیم ولی به محض اینکه یه کم بزرگتر و عاقلتر شدی باید بدونی کاری که مامان و بابات برات می کنن به نفع و خیر و صلاحته و اگه انجام   نمی دن حتماً دلیل منطقی پشتشه و آن وقته که می فهمی باید حرف گوش کن باشی یه پسر فهمیده و عاقل 

مهربونم...شیرینم...شدی و مثل هر روز شیرین ترین لبخند دنیا رو بهم دادی...

وای که خیلی حس نابیه ، حس پدر و مادر شدن

 ماه من بالندگیت پیاپی...

خدایا ممنون از قشنگترین هدیه ات